Podstawowym obowiązkiem każdego pracodawcy jest ocena ryzyka zawodowego w miejscu pracy swoich pracowników. Ocena ta wymaga aktualizacji.
Pracodawcy powinni udokumentować to ryzyko oraz:
- Podjąć niezbędne środki profilaktyczne, aby zminimalizować ryzyko.
- Poinformować pracowników o zagrożeniach związanych z wykonywaną pracą oraz o zasadach ich ochrony przed zagrożeniami.
Oceniając zagrożenia związane z pracą zdalną, pracodawcy powinni zwrócić szczególną uwagę na zagrożenia związane ze wzrokiem, układem mięśniowo-szkieletowym i psychospołecznymi warunkami pracy zdalnej. Aby dokonać takiej oceny pracodawca może użyć jednej z następujących metod oceny:
- Ocena ryzyka według polskiej normy PN-N-18002 – ocenia dotkliwość skutków danego zagrożenia lub prawdopodobieństwo jego wystąpienia na trzech poziomach: niskim, średnim i wysokim. Po ocenie poziom ryzyka jest określany w kolejności od niskiego, średniego i wysokiego.
- wstępna analiza zagrożeń (metoda PHA),
- ocena ryzyka za pomocą wskaźników ryzyka,
- cena ryzyka z wykorzystaniem analizy bezpieczeństwa pracy.
Pracodawcy mogą tworzyć ogólne oceny ryzyka dla każdego miejsca pracy, nie muszą zatem dostosowywać ocen dla każdego stanowiska pracy zdalnej. To pracownik organizuje stanowisko pracy, uwzględniając wymagania ergonomiczne i deklarując, że stanowisko pracy spełnia warunki bezpieczeństwa i higieny pracy. Złożenie takiego oświadczenia jest warunkiem rozpoczęcia pracy zdalnej.
Aby chronić prywatność pracowników, pracodawcy nie muszą osobiście sprawdzać miejsca pracy zdalnej pracownika. Można to zrobić korzystając z materiałów dostarczonych przez pracownika takich jak np.: wypełniona lista kontrolna lub zdjęcie miejsca pracy. Pracodawcy mogą je wykorzystać do określenia ryzyka zawodowego w danej lokalizacji.
Źródło: www.pit.pl
